Hotele w Schneidemühl

Hotele w Schneidemühl

Pierwsze wiadomości dotyczące pilskich hoteli pochodzą z lat 60. XIX w. W tym okresie funkcjonowały w mie­ście trzy tego typu obiekty. Dwa z nich, hotel Pod Złotym Lwem i hotel Drewitz, znajdowały się przy Nowym Rynku. W trzecim, nazywanym hotelem Röbke, którego położenia niestety nie znamy, odbywały się bale z udziałem przedsta­wicieli miejscowej elity.

Dopiero w najstarszej znanej księdze adresowej miasta Piły z 1896 r. odnajdziemy dokładne informacje doty­czące bazy hotelowej grodu nad Gwdą. Księga wymienia 8 takich obiektów: hotel Pod Złotym Lwem, Hotel Rzym­ski, Hotel Centralny, hotel Dehlke (później Hotel Briegera, a następnie hotel Dwór Artusa), hotel Bemau, hotel Cesar­ski Dwór, hotel Pod Następcą Tronu (później hotel Hein­ze) i Hotel Knepela. Kolejne księgi adresowe zawierają na­stępujące dane: w 1905 r. było w mieście sześć hoteli, w 1914 osiem, w latach 1928 i 1930 – 10, a w 1938 – 11. W dodatku do druku reklamowego Piły z lat 1935-1936 wymieniono 14 tego typu obiektów zlokalizowanych na terenie miasta. Oprócz 12 hoteli wzięto również pod uwa­gę schronisko działające przy domu wspólnoty ewange­lickiej na ul. Mlecznej (ob. ul. gen. W. Sikorskiego) oraz pokoje restauracji Albertsruh nad jez. Płotki. Łącznie dało to liczbę 330 miejsc noclegowych dla podróżnych przyjeżdżających do miasta. Najwięcej hoteli z oczy­wistych względów znajdowało się w pobliżu dworca ko­lejowego. Przy ul. Starej Dworcowej (ob. ul. 14 Lutego) mieściły się cztery z nich, a przy nieistniejącej już dzisiaj ul. Ujskiej działały kolejne dwa. Wszystkie, z wyjątkiem hotelu Bernau, były niewielkimi obiektami oferującymi najwyżej kilkanaście miejsc noclegowych.

Hotel zum goldenen Löwen

Hotel Pod Złotym Lwem mieścił się pośrodku południowej pierzei Nowego Rynku. Dwupiętrowy dom w 1925 r. roz­budowano i podwyższono o jedno piętro według projektu znanego pilskiego architekta Maxa Poppa. Hotel oferował 48 miejsc noclegowych. Doba wraz z dwoma posiłkami, śniadaniem i obiadem, kosztowała od 5,50 marki (1936). Obiekt posiadał restaurację słynącą z doskonałej kuchni oraz bogatego wyboru win i piw. Na parterze znajdowała się również sala taneczna z miejscem przeznaczonym dla orkiestry. Odbywały się tutaj koncerty i wieczorki taneczne. Do dyspozycji gości przeznaczono odkryty taras, garaż sa­mochodowy i bagażówkę kursującą na dworzec kolejowy. Ten jeden z najstarszych pilskich hoteli miał już w latach 60. XIX w. opinię najlepszego w mieście. W tym okresie kilkakrotnie przebywali w jego murach król pruski i póź­niejszy cesarz Wilhelm I Hohenzollern ze swoim synem i następcą tronu księciem Fryderykiem oraz książę Fry­deryk Wilhelm Georg Pruski. Goście wizytowali stacjo­nujący wówczas w Pile 4. Pułk Ułanów, uczestnicząc w manewrach odbywanych na placu ćwiczeń lub przyjmu­jąc defilady. Warto wspomnieć, że w czerwcu 1919 r. gościli w hotelu członkowie Komisji Granicznej i przedstawiciele międzynarodowej prasy. Komisję powołali obradujący na konferencji pokojowej w Wersalu politycy, aby zajęła się przygotowaniem raportu na temat ostatecznego przebiegu granicy polsko-niemieckiej. Podczas ich pobytu w mieście Niemcy zorganizowali na Nowym Rynku potężną demon­strację, domagając się pozostawienia Piły i okolicznych te­renów w granicach swojej ojczyzny. Komisja poparła te dą­żenia, a przedstawiciele ententy przyjęli odpowiedni zapis w tekście traktatu wersalskiego. W tym hotelu 21 paździer­nika 1934 r. po rozegranym meczu towarzyskim piłkarze Herthy z prezesem Josephem Stukowskim wydali uroczysty bankiet na cześć zwycięskiej drużyny Polonii Bydgoszcz. Wśród gości obecni byli przedstawiciele władz miasta oraz polskiego konsulatu z konsulem Tadeuszem Drobniakiem.

Central Hotel

Założony został przed 1896 rokiem. Mieścił się w dużym, trzypiętrowym, narożnym budynku przy skrzyżowaniu ulic Poznańskiej (ob. ul. Śródmiejska) i Bismarcka (ob. ul. Staromiejska). Możemy go zaliczyć do grupy najciekawszych pod względem architektonicznym kamienic w mieście. Uwagę zwracały przede wszystkim bogata rzeźbiarska dekoracja fasady oraz wejście główne z umieszczonym nad nim wykuszem podtrzymywanym przez dwóch atlantów. Hotel posiadał 59 miejsc, a cena za dobę z dwoma posiłkami wynosiła minimum 4,75 marki (1936). Należał do nowoczesnych obiektów wyposażonych m.in. w centralne ogrzewanie, elektryczne oświetlenie, łazienki i telefony w pokojach. Goście mieli do dyspozycji również bagażówkę, 10 pojedynczych ogrzewanych garaży samochodowych oraz stację benzynową z obsługą! We wnętrzu znajdowała się restauracja i wspaniała sala jadalna. Zatrzymywało się tutaj wiele znakomitych osobistości: książąt, przedstawicieli arystokracji i generalicji pruskiej oraz ludzi kultury i sztuki. Spośród nich warto wymienić: wielkiego księcia, a od 1924 r. tytularnego imperatora Rosji Kiryła Władymirowicza Romanowa oraz jego żonę Wiktorię Melitę Saxe-Koburg, wnuczkę królowej angielskiej Wiktorii, księżniczkę Marię Luizę Hohenzollem-Sigmaringen, feldmarszałka Paula von Hindenburga, generała Ericha Ludendorffa, znakomitych pianistów i kompozytorów Wilhelma Kempffa i Waltera Giesekinga, pisarza Waldemara Bonselsa, autora książki dla dzieci pt. „Pszczółka Maja”, na podstawie której nakręcono film animowany, aktorkę i producentkę epoki kina niemego Friedę Ulricke „Henny” Porten i wreszcie popularnego aktora teatralnego i filmowego Heinricha George’a, dyrektora Teatru im. F. Schillera w Berlinie.

Hotel zur Post

Znajdował się on na Wilhelmsplatz 11/12 tuż przy poczcie, dziś Aleja Piastów. Właścicielem był Paul Schorlepp, a do dyspozyji gości były 33 łóżka. Udogodnienia na jakie mogli liczyć przebywający goście to bieżąca woda w pokoju, centralne ogrzewanie i własny garaż*. Widok z okna to oczywiście Plac Wilhelma, a do nocy kryształowej w 1938 roku synagoga.

Hotel Preussenhof 

Hotel Bernau

Hotel Bernau mieścił się u zbiegu ulic Starej Dworcowej i Szerokiej (ob. ul. 11 Listopada). Posiadał 30 miejsc, a doba z całodziennym wyżywieniem kosztowała od 4,50 do 5,50 marki (1936). W przebudowanym i podwyższonym w latach 20. XX w. obiekcie znajdowała się obszerna sala udostęp­niana na wesela oraz spotkania członków pilskich stowarzy­szeń. Hotel oferował dobrą kuchnię i najbardziej wyszukane wina. Ciekawostką jest fakt, że nocowali tutaj piłkarze Polo­nii Bydgoszcz, przyjeżdżając do Piły na mecze towarzyskie z miejscową drużyną Viktorii. Poloniści gościli w Pile trzy­krotnie, w latach 1923, 1934 i 1935, rozgrywając cztery me­cze. Polacy zanotowali korzystny bilans, wygrywając dwa spotkania, jedno remisując i jedno przegrywając. Do dyspozycji gości była woda bieżąca w pokoju, centralne ogrzewanie oraz własny garaż.

Hotel Kaiserhof 

Przy skrzyżowaniu ulic Nowej Dworcowej i obecnej Towa­rowej znajdował się hotel Cesarski Dwór. Piętrowy budynek z poddaszem oferował 14 miejsc noclegowych w gustownie urządzonych pokojach z łazienkami. Doba ze śniadaniem i obiadem kosztowała 4,50 marki (1936). Przed głównym wejściem znajdował się nieduży ogród. Do dyspozycji gości były gabinet, czytelnia, pokój bilardowy, garaż samocho­dowy oraz służący odbierający przyjeżdżających z dwor­ca kolejowego. Przed 1926 r. w miejscu, gdzie mieścił się hotel, wybudowano gmach z przeznaczeniem na siedzibę Izby Rolniczej. Obiekt przeniesiono na ul. Starą Dworcową. Należy pamiętać, że w tym hotelu w latach 1922-1925 miał swoją siedzibę Wicekonsulat Rzeczypospolitej Polskiej.

Hotel Deutsches Haus

Znajdował się na rogu ulic Breitestraße/Zeughausstraße (Róg 11 Listopada i Konstytucji 3 Maja).

Powyższy artykuł został zaczerpnięty z książki „Było takie miasto” wydanej przez Muzeum Stanisława Staszica w Pile oraz informacje znalezione na forum.dawna.pila.pl