Wolna Prałatura Pilska

Wolna Prałatura Pilska

Po traktacie Wersalskim, nowa sytuacja polityczna zmusiła władze kościelne do zmiany struktury organizacyjnej Kościoła. W Marchii Granicznej znalazło się bowiem pięć dekanatów z archidiecezji poznańskiej: wałecki z dwunastoma parafiami, pilski z sześcioma, pszczewski z dwunastoma, babimojski z dziewięcioma i wschowski z dziewięcioma oraz dwa dekanaty diecezji chełmińskiej: człuchowski i złotowski. Arcybiskup gnieźnieńsko-poznański Edmund Dalbor dekretem z dnia 22 listopada 1920 roku z utraconych pięciu de­kanatów archidiecezji poznańskiej ustanowił Delegaturę Arcybiskupią z tymczasową siedzibą w Tucznie, którą od 1 grudnia 1920 r. zarzą­dzał jego wikariusz generalny Robert Weimann. Uznanie delegatury przez władze państwowe nastąpiło w 1921 roku. […]

14 maja 1923 r. utworzono administrację apostolską z siedzibą w Tucznie. Na podstawie decyzji papieża Piusa XI z dnia 1 maja 1923 roku, nuncjusz apostolski w Niemczech, arcybiskup Eugenio Pacelli, 8 maja mianował dr Roberta Weimanna pierwszym administratorem administratury apostolskiej w Tucznie. Po śmierci dra Weimanna w Monachium 10 sierpnia 1925 roku, 6 lipca 1626 roku nowym administratorem został prałat Maksymilian Kaller. W  1926 r. siedzibę jej przeniesiono z Tuczna do Piły. Następnie w wyniku zawartego między Stolicą Apostolską a państwem pruskim w dniu 14 czerwca 1929 r. konkordatu oraz na podstawie Konstytucji Apostolskiej z 29 czerwca 1930 r., potwierdzonej przez bullę papieską „Pastoralis Nostri Officii” w dniu 13 sierpnia 1930 r. (weszła w życie 31 sierpnia 1930), administratura apostolska została przemianowana na Wolną Prałaturę w Pile (Freie Prälatur Schneidemühl), która liczyła 75 parafii, 8 wikariatów lokalnych i jedną samodzielną placówkę duszpasterską. Mimo likwidacji prowincji Marchii Granicznej Poznań — Prusy Zachodnie w dniu 1 października 1938 r., granice Wolnej Prałatury w Pile nie uległy zmianie. Ten stan przetrwał aż do końca II wojny światowej[1].